Eind jaren zestig nam de vrouwenbeweging een grote vlucht, ook wel de tweede feministische golf genoemd. Door de komst van de anticonceptiepil kregen vrouwen meer vrijheid baas te zijn over hun eigen lijf. Veel protestgroepen met klinkende namen werden opgericht: Man Vrouw Maatschappij, Dolle mina, Baas in eigen Buik, Blijf van mijn Lijf, Vrouwen tegen Verkrachting, het spraakmakende boek De schaamte voorbij, de opkomst van de FORT {Feministische Oefengroepen Radicale Therapie). Er ging een democratiseringsgolf door universiteiten en hogescholen, Louise richtte de eerste vrouwengroep op aan de Academie voor Educatieve Arbeid de Kopse Hof in Nijmegen. Daar gebeurde wel van alles maar was toch lang niet zo opwindend als wat er allemaal in Amsterdam gebeurde. Een deel van de groep besloot in het tweede jaar naar Amsterdam te verkassen en daar hun hele studietijd te blijven. Ze bekladden pornoshops en Louise verstoorde met haar zus de missverkiezing in het Hiltonhotel, vrouwen werden in badpak geëtaleerd, respectloos!
De vrouwengroep studeerde af met een vrouwen cabaret Vinger in de Pap waarmee ze in heel Nederland optraden, in vormingscentra, buurthuizen, vrouwenverenigingen en festivals. In de Mercedes bus Haidewietska konden precies negen vrouwen. Als de startmotor vastliep, sprongen ze eruit om hard rennend de bus in de versnelling te duwen.
Louise werkte bij het JAC, hulpverlening aan jongeren, vrouwen en krakers. Er heerste woningnood, in drie jaar woonde ze op zes plekken, elke keer huurde ze weer een bakfiets om de schamele inboedel te verhuizen. Het JAC had een open deur van twaalf uur ’s middags tot twaalf uur ’s nachts maar ook daar nam de agressie toe, de open deur was niet meer houdbaar. Met een groep van acht mannen en vrouwen besloot een deel om op zoek te gaan naar een pand om op het Friese platteland een woongroep te beginnen, we schrijven inmiddels 1977.
